DOGOTERAPIA


Terapia z udziałem psów. To najbardziej naturalny sposób “przemycenia” trudnych, czasem żmudnych ćwiczeń wspomagających rehabilitację z pomocą odpowiednio wybranych i przygotowanych psów. Podczas zajęć wykonuje się wiele rodzajów ćwiczeń i zabaw, które mają służyć podstawowemu celowi dogoterapii, wszechstronnemu rozwojowi dziecka.
Dogoterapia oddziałuje na sferę emocjonalną przez przełamanie bariery niepewności przed kontaktem z psem, akceptowanie obecności psa w bliskim otoczeniu, eliminowanie agresji i autoagresji u dziecka, kształtowanie pozytywnych emocji, rozwój empatii i poprawę samooceny. Zajęcia z udziałem psa mają również na celu rozwijanie sfery umysłowej dziecka, wpływając na koncentrację uwagi, rozwój mowy i funkcji poznawczych, pobudzanie zmysłu wzroku, słuchu, dotyku i węchu. Osoby biorące udział w zajęciach uczą się określania związków przyczynowo-skutkowych, rozpoznawania kolorów i kształtów, różnic i podobieństw. Dzięki nawiązaniu i pogłębieniu kontaktu z psem osoba niepełnosprawna czuje się pewniej we własnym środowisku, łatwiej nawiązuje kontakty społeczne, poprawia komunikację, zdobywa nowych przyjaciół. Różnego rodzaju zabawy wpływają na aktywność fizyczną podopiecznych.

HIPOTERAPIA


 
Terapia polega na wykorzystaniu konia, elementów kinezyterapii i terapii pedagogicznych. Jest to jedna z najbardziej skutecznych metod terapeutycznych wspomagających rozwój ruchowy, poznawczy i emocjonalny dziecka. Dzieci uczestniczą w hipoterapii z wielkim entuzjazmem, ze względu na to, że odbywa się poza salami terapeutycznymi i umożliwia kontakt ze wspaniałym zwierzęciem, jakim jest koń.
Dzieci korzystające z zabiegów hipoterapeutycznych po kilkutygodniowym okresie terapii osiągają stopniowe postępy w kodowaniu prawidłowego wzorca chodu, normalizację napięcia mięśniowego (niezbędną do nauki prawidłowego, czynnego ruchu), doskonalenie równowagi, koordynacji i orientacji w przestrzeni oraz poczucia rytmu, a także stymulację czucia powierzchniowego.
Uniwersalność metody polega na jednoczesnym oddziaływaniu ruchowym, sensorycznym, psychicznym i społecznym.
· Kodowanie w mózgu prawidłowego wzorca ruchu miednicy podczas chodu.
· Normalizacja napięcia mięśniowego.
· Doskonalenie równowagi, koordynacji, orientacji w przestrzeni, schematu własnego ciała, poczucia rytmu.
· Stymulacja i normalizacja czucia powierzchniowego.
· Zwiększenie poczucia własnej wartości.
· Zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych.
· Rozwijanie pozytywnych kontaktów społecznych.


TERAPIA W SALI POZNAWANIA ŚWIATA


Świat wokół nas jest mieszaniną światła, zapachów, rzeczy, które można poznawać za pomocą zmysłów: dotyku, wzroku, słuchu, węchu i smaku.
Terapia w Sali Doświadczania Świata dobierana jest indywidualnie do potrzeb dziecka. W takiej Sali dziecko ma wolność wyboru bodźców, których w danym momencie najbardziej potrzebuje.
Poznawanie odbywa się poprzez zmysły, dzięki czemu dostarczane do układu nerwowego informacje wpływają bardzo pozytywnie na pamięć, koncentrację, naukę a przede wszystkim na chęć podejmowania aktywności, działań.

ZAJĘCIA INTEGRACYJNE, GRUPOWE


Prowadzone są grupowo. Celem zajęć jest integracja dzieci i nauka poprzez zabawę. Zajęcia zawierają elementy muzykoterapii, zabawy ruchowe, ćwiczenia relaksacyjne.

Wykorzystanie muzyki podczas zabaw ruchowych angażuje pacjenta emocjonalnie i intelektualnie, może być silnym narzędziem stymulującym określoną aktywność ruchową oraz sferę psychiczną dzieci. Ich celem jest:
1. pomaganie w uzyskaniu poczucia pewności siebie i ogólnie pojmowanego bezpieczeństwa,
2. wpływ na ujawnienie uczuć, emocji i radości płynących w zajęciach grupowych;
3. doskonalenie precyzji wykonywania określonych wzorów lokomocyjnych;
4. wpływ na pogłębianie samowiedzy w zakresie własnych możliwości ruchowych.



METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO Weroniki Sherbourne


Metoda Ruchu Rozwijającego została opracowana przez fizjoterapeutkę Weronikę Sherborne w Anglii. Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka i w terapii zaburzeń rozwoju. System ćwiczeń w tej metodzie wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi tj. z tzw. baraszkowania.
Podstawowe założenia metody to rozwijanie ruchem trzech aspektów:
1. świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
2. świadomości przestrzeni i działania w niej,
3. dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu



INTEGRACJA SENSORYCZNA


Integracja sensoryczna to proces, w którym informacje docierające do mózgu ze wszystkich zmysłów (dotyk, układ przedsionkowy odbierający ruch, czucie ciała, czyli propriocepcja, węch, wzrok, słuch, smak), są nieustannie segregowane, rozpoznawane, interpretowane i wreszcie integrowane tak, aby mogła powstać adekwatna reakcja. Właściwie przebiegające procesy integracji sensorycznej są podstawą do prawidłowego rozwoju ruchowego, kształtowania mowy, zachowania, emocji, uczenia, pisania, czytania, liczenia, koncentracji uwagi.
Celem Terapii Integracji Sensorycznej jest dostarczenie takiej ilości odpowiednich bodźców sensorycznych, przedsionkowych, proprioceptywnych i dotykowych, aby dać możliwość prawidłowej pracy centralnego układu nerwowego. Zajęcia terapeutyczne prowadzone z dzieckiem mają na celu wyrównywanie deficytów i zaburzeń w integracji zmysłowej dziecka. Zajęcia integracji sensorycznej w większości mają charakter aktywności ruchowej, która nakierowana jest na stymulację zmysłów. Są dostosowane do poziomu rozwojowego dziecka i mają postać "naukowej zabawy". Dziecko jest zachęcane i kierowane do wykonywania aktywności, które mają wyzwalać i prowokować odpowiednie, skuteczne reakcje na bodziec sensoryczny.
Terapia jest zazwyczaj dla dziecka przyjemnością, ale jednocześnie ciężką pracą, nastawioną na osiągnięcie sukcesu, który prawdopodobnie byłby niemożliwy w całkowicie spontanicznej zabawie. Ważnym aspektem terapii jest motywacja dziecka. Powyższe cele realizowane są z wykorzystaniem różnorodnych przyrządów i pomocy terapeutycznych, takich jak: huśtawki, równoważnie, platformy, uprzęże, deskorolki i wiele innych. Oddziałując na inną grupę zmysłów używamy np.: fakturowych pomocy sensorycznych, obciążników, przyrządów do stymulacji słuchowej, węchowej oraz wzrokowej. Terapia integracji SI poprawia m.in.: koncentrację uwagi, pamięć, koordynację ruchową, planowanie ruchu, zręczność, pracę oczu i napięcie mięśniowe.










TERAPIA RĘKI


Terapia ręki ma na celu usprawnianie tzw. małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów dłoni i palców jak i dostarczania wrażeń dotykowych i poznawania dzięki nim różnych kształtów i struktur materiałów oraz ich rozróżniania. Terapia polega na wykonywaniu rozmaitych czynności manualnych dostosowanych do wieku i zainteresowań dziecka i ich doskonaleniu. Terapia uczy też cierpliwości i koncentracji uwagi. W terapii ręki wykorzystywane są techniki wg Metody NDT Bobath oraz elementy SI (Integracji Sensorycznej).


TERAPIA PSYCHOLOGICZNA




TERAPIA PEDAGOGICZNA


Dostosowana do potrzeb i możliwości dzieci. W zakres tych zajęć wchodzą następujące terapie:
· program polisensorycznych stymulacji dla dzieci z zaburzeniami rozwoju sfery sensorycznej
· program percepcji wzrokowej dla dzieci niedowidzących
· Metoda Dobrego Startu
· Metoda Weroniki Sherbourne,
· alternatywne metody komunikacji dla dzieci niemówiących
· nauka samodzielnego korzystania z komputera przez dzieci z trudnościami ruchowymi
· wykorzystanie komputerowych programów aktywizujących rozwój dzieci niepełnosprawnych
· wspomaganie edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej dzieci z trudnościami percepcyjnymi i wykonawczymi w zakresie nauki czytania, pisania, liczenia oraz logicznego myślenia i kojarzenia
· Stymulacja wzroku

TERAPIA LOGOPEDYCZNA



Znaczna część dzieci z dysfunkcjami rozwojowymi posiada zaburzenia mowy wynikające z uszkodzenia ośrodków i dróg nerwowych. Powoduje to uszkodzenie aparatu mowy i zaburzenia czynności mowy. Wczesna interwencja i ćwiczenia logopedyczne są niezbędne dla rozwoju i poprawności mowy u tych dzieci.
* Terapia neurologopedyczna,
* Masaż według Castillo – Moralesa


ZAJĘCIA NA BASENIE


Cel zajęć na basenie:
· hartują i wzmacniają młody organizm,
· pomagają dotlenić i uodpornić organizm,
· usprawnia pracę serca, płuc i układu krążenia,
· zapobiega wadom postawy oraz je koryguje,
· podczas pływania uwalniają się endorfiny, czyli hormony szczęścia, co wpływa na samopoczucie dziecka. 

HYDROTERAPIA (wodolecznictwo), HYDROMASAŻ


Jest to metoda leczenia bodźcowego polegająca na zewnętrznym stosowaniu wody. Podstawę leczniczego działania stanowi odpowiednia temperatura wody oraz ciśnienie użyte odpowiednio do rodzaju terapii. Hydroterapia jest stosowana od wieków jako forma niwelowania stresu i forma leczenia. Ciepło rozszerza naczynia krwionośne i przyspiesza obieg krwi w organizmie, ułatwia komórkom pozbycie się pozostałości metabolizmu. Ciało poddawane hydromasażowi czerpie korzyści dla swoich układów: kostnego, mięśniowego i krążenia. Strumienie wody kierowane we właściwe miejsca, stymulują i relaksują. Masaż prowadzi do poprawy elastyczności, poprawy krążenia i zapewnia ogólne korzyści zdrowiu. Działa bakterio-, grzybo- i wirusobójczo, pobudza także zakończenia nerwowe zlokalizowane na skórze.

MASAŻ


Zabieg fizjoterapeutyczny polegający na sprężystym (nie plastycznym) odkształcaniu tkanek. Jest to zespół ruchów wywierających ucisk na tkanki i polega on na wykorzystaniu przez masażystę określonych ruchów w określonym tempie i z odpowiednią siłą zgodnie z przebiegiem mięśni, tkanek, naczyń krwionośnych i limfatycznych, od ich obwodu do serca. Masaż powinien być wykonywany rytmicznie, bez rozciągania skóry nieuzbrojoną ręką. Może mieć cele lecznicze, relaksacyjne lub przygotowywać mięśnie do wysiłku. Wykonywany jest masaż poszczególnych części ciała w zależności od przyjętych celów rehabilitacji. U Maćka często stosujemy masaż pobudzający czucie głębokie.

Stymulacja dotykowa i masaż Shantali (oparty na tradycyjnej hinduskiej technice) mają na celu oswojenie dziecka z dotykiem o różnym natężeniu (do stymulacji można używać materiałów o różnych fakturach i twardości: gąbki, szczotki, zabawki pluszowe itp.) oraz przygotowanie do późniejszych ćwiczeń ruchowych. Jest również pomocą w rozwoju prawidłowego odczuwania własnego ciała i zmniejszaniu nadwrażliwości skóry. Masaż należy wykonywać po nawiązaniu kontaktu z dzieckiem, gdy jest ono w dobrym nastroju (najczęściej po kąpieli). Masowana jest klatka piersiowa, plecy, kończyny górne i dolne oraz dłonie i stopy a także twarz.



KINESIOTAPING (plastrowanie dynamiczne)


Metoda terapeutyczna polegająca na odpowiednim naklejaniu wybranych fragmentów ciała plastrami o specjalnej strukturze. Jest to plaster o elastyczności 130-140% (nie ogranicza ruchów), rozciągający się tylko na długość, o ciężarze i grubości zbliżonych do parametrów skóry, niezawierający leków ani lateksu, odporny na działanie wody, umożliwiający przepływ powietrza dzięki falowemu utkaniu. Celem jest uzyskanie poprawy w zakresie funkcjonowania mięśni i stawów oraz układu limfatycznego. Korzystny wpływ działania plastrów polega na usunięciu bólu, polepszeniu zakresu ruchu i zmniejszeniu niewłaściwego napięcia mięśniowego. Metoda Kinesiology Taping opiera się na zasadzie samoleczenia organizmu.

METODA THERASUIT (KOMBINEZONY)


TheraSuit jest miękką proprioceptywną, dynamiczną ortezą składającą się z: czapeczki, spodenek, kamizelki, nakolanników oraz butów z specjalnymi przyłączami. Wszystkie te części są wzajemnie połączone poprzez system elastycznych konektorów. Wykorzystanie kombinezonów znacznie przyspiesza i proces rehabilitacji. Kombinezon nie stanowi terapii sam w sobie, ale jest bardzo efektywnym narzędziem i wymaga odpowiedniego zastosowania. Niezbędna jest więc szeroka wiedza fizjoterapeutów w zakresie stosowania innych metod rehabilitacyjnych.
Metoda ta służy do zwalczania negatywnych efektów braku ruchu, obniżonej siły mięśniowej i sprawności fizycznej. To zindywidualizowany, intensywny program rehabilitacyjny mający na celu rozwój siły i funkcji (niezależności w codziennych czynnościach - czworakowanie, chodzenie, samoobsługa). 


ĆWICZENIA W PAJĄKU


Urządzenie to pozwala wykorzystywać i wspomaga wszystkie znane dotąd tradycyjne metody rehabilitacji. Ćwiczenia wykonywane są przez pacjenta umocowanego przy pomocy elastycznych cięgien przypominających sieć pająka. Dzięki możliwości wykonywania ćwiczeń w dowolnej pozycji zapewniają bogate doznania psychiczne i czuciowe. Zestaw ćwiczeń pozwala rozwijać różne grupy mięśni, poczucie równowagi oraz koordynacji ruchowej. Umożliwia pionizację dzieci. Podczas zajęć utrwalane są prawidłowe stereotypy ruchowe. PAJĄK daje poczucie niezależności i bezpieczeństwa oraz motywuje do wykonywania ćwiczeń nawet najbardziej niechętnych pacjentów. 

TERAPIA MASTER


Koncepcja ćwiczeń rehabilitacyjnych z wykorzystaniem systemu pasów i podwieszek. Ćwiczenia wg tej metody są bez bólową, bez wysiłkową terapią funkcjonalną, gdzie pacjent wykonuje precyzyjne ruchy oparte na zasadach fizjologicznych według naturalnych osi ruchu. Indywidualnie dobierany program ćwiczeń uwalnia od nadmiernego napięcia i bólu, jak podczas ćwiczeń w wodzie, a do tego wykonuje się je bardzo precyzyjnie zgodnie z osiami ruchu. Metoda jest bardzo pomocna w ćwiczeniach z zakresu rozwoju poczucia równowagi, stymulacji i wzmacniania mięśni, zwiększania zakresu ruchu. Bardzo przydatna jest także w nauce czworakowania oraz ćwiczeniach chodu.


NAUKA CHODZENIA PO SCHODACH

 





NAUKA UTRZYMYWANIA RÓWNOWAGI

Aby Maciek samodzielnie nauczył się chodzić trzeba nauczyć go utrzymywania równowagi. Większość ćwiczeń ma właśnie to na celu. Do tego używamy różnych przyrządów takich jak piłka, wałek, banan (księżyc), ruchome platformy.


NAUKA CHODU

Naukę chodu poprzedza pionizacja przy pomocy przyrządów. Nauce chodu lub korygowanie jakości chodu sprzyja wykorzystanie różnorodnych przyrządów takich jak:
· Kombinezonów Therasuit
· Tor do nauki chodu
· Schody z pochylnią
· Poręcze
· Poręcze ruchome 



NAUKA STANIA



 

NAUKA WSTAWANIA





NAUKA CZWORAKOWANIA

Od wakacji 2010 roku Maciek zaczął raczkować. Początkowo niezgrabnie, przewracając się. Potem coraz pewniej, niestety w pewnym momencie zauważył, że łatwiej jest „kicać” jak zajączek, najpierw obie rączki, potem obie nóżki. Bardzo zależało nam, aby czworakował naprzemiennie, ponieważ wiemy jak ważne dla mózgu są ruchy naprzemienne. Próbowaliśmy różnych sposobów, aby zmusić Maćka do prawidłowych czworaków, niestety efekty były jedynie przy pierwszych próbach, później i tak „kicał”. Do chwili obecnej nie udało nam się osiągnąć celu, jedynie przez progi Maciek przechodzi prawidłowo.

rehabilitacja metodą Vojty

Terapia metodą Vojty polega na odruchowym wyzwalaniu prawidłowych wzorców lokomocji. Rolą fizjoterapeuty jest ustalenie głównego problemu, określenie pierwszego celu prowadzenia oraz, co najważniejsze, dobór programu ćwiczeń. Najważniejsi w rehabilitacji metodą Vojty są rodzice, na których spoczywa obowiązek jej systematycznego prowadzenia. Sposób terapii, wybór stref stymulacji, kolejność wprowadzania ćwiczeń w leżeniu na plecach, na boku i na brzuchu muszą być indywidualnie dostosowane do każdego pacjenta i modyfikowane w zależności od rezultatów. Zwykle niemowlę stymulowane jest 4 razy dziennie po kilka minut po obu stronach ciała. Terapię metodą Vojty prowadzi się w warunkach domowych, uprzednio ucząc opiekunów sposobu wykonywania ćwiczeń. Wraz z poprawą stanu dziecka i uzyskiwaniem przez nie nowych umiejętności terapeuta zmienia strefy wyzwalania, dostosowując je do aktualnej sprawności i potrzeb pacjenta.
Celem terapii jest:
· aktywacja mechanizmów podporowo-wyprostnych
· aktywacja mięśni brzucha, mięśni dna miednicy, mię. oddechowych
· aktywacja mięśni gałek ocznych, mięśni odpowiadających za ssanie, przełykanie i żucie
· aktywacja ruchów przeciwstawnych nóg i rąk
· prostowanie kręgosłupa (zwiększenie ruchomości)
· aktywacja funkcji chwytnej i manipulacyjnej ręki
· aktywacja mowy ( ładniejsza i wyraźniejsza)
· aktywacja pracy klatki piersiowej ( oddech staje się głębszy i regularny)
· aktywacja funkcji jelit i pęcherza moczowego
· lepsze reakcje równoważne i czucia własnego ciała a w konsekwencji lepsza orientacja przestrzenna
· wydłużenie czasu koncentracji 


rehabilitacja metodą NDT Bobath


Wiodąca metoda neurorozwojowa w rehabilitacji dzieci. Celem terapii jest poprawa funkcjonowania dzieci, wyhamowanie nieprawidłowych odruchów i naukę poprawnych wzorców ruchu. Usprawnianie według Metody NDT-Bobath ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego.
Uzasadnieniem dla opracowanego postępowania Metodą NDT-Bobath było stwierdzenie, że rozwój dziecka z dysfunkcją OUN, przebiega inaczej niż rozwój prawidłowy. Doświadczenia czuciowo-ruchowe takiego dziecka są odmienne, co wywołuje nieprawidłowe odczuwanie własnego ciała oraz nieprawidłowe ruchy. Reakcje prostowania i równowagi często nie rozwijają się . Zaburzenia w napięciu mięśni i niewłaściwe jego rozłożenie powodują powstawanie odmiennych wzorców ruchowych.
Główne zasady usprawniania obejmują wpływanie na napięcie mięśni, hamowanie nieprawidłowych odruchów, wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych oraz wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach. Terapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, a nie porusza wybranymi kończynami. Dzięki temu dostarcza odpowiednich doznań czuciowych i ruchowych, a dziecko jest dynamicznie aktywizowane. Każdy ruch jest odpowiednio przygotowywany i połączony z przemieszczaniem ciężaru ciała i środka ciężkości.
Mimo, że zajęcia prowadzi się najczęściej indywidualnie, ich celem jest zawsze przygotowanie dziecka do uczestniczenia w normalnym życiu rodzinnym i społecznym.
Usprawnianie według koncepcji NDT-Bobath jest szczególnie przydatne w leczeniu niemowląt i dzieci, ponieważ może być łatwo włączone w ich biologiczny rytm dnia. Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie, noszenie dziecka, czy zabawa z nim są odpowiednimi momentami do utrwalania ruchów ćwiczonych przez fizjoterapeutę. Odpowiednio przeszkoleni rodzice i opiekunowie, którzy zrozumieją problemy i trudności występujące u ich dziecka kontynuują ćwiczenia w warunkach domowych. 

KINEZYTERPIA

Kinezyterapia (gr. kinesis – ruch) – leczenie ruchem, gimnastyka lecznicza. Podstawą tej dziedziny fizjoterapii są ćwiczenia ruchowe. Ruch staje się środkiem leczniczym, mającym wpływ na cały organizm. Zadaniem kinezyterapii jest maksymalne usunięcie niesprawności fizycznej i przygotowanie do dalszej rehabilitacji, np. społecznej.
Kinezyterapia dzieli się na miejscową i ogólną. Miejscowa – dotyczy bezpośrednio narządu zmienionego chorobowo, składają się na nią:
·       ćwiczenia bierne – wykonywane przez kinezyterapeutę lub aparat CPM (Continuous Passive Motion – ciągły bierny ruch) bez czynnego udziału chorego;
·        ćwiczenia izometryczne – czynne napinanie mięśni bez zmiany ich długości;
·        ćwiczenia czynno-bierne – ruch wykonywany jest biernie natomiast pacjent czynnie rozluźnia mięśnie;
·    ćwiczenia samowspomagane – pacjent siłą mięśni kończyny zdrowej wspomaga pracę osłabionych mięśni;
·   ćwiczenia w odciążeniu – wykonywanie ruchu przy odciążeniu przez terapeutę ćwiczonego odcinka ciała;
·        ćwiczenia czynne;
·        wyciągi;
·      ćwiczenia synergistyczne – pacjent siłą mięśni kończyny zdrowej wspomaga pracę osłabionych mięśni;  
·         ćwiczenia oddechowe.